Política no aniversario da política

Canto do himno galego, ao remate do acto / XOÁN CRESPO/XUNTA

Este luns no Parlamento falouse de política. Esta afirmación, que podería estar nun terreo lindeiro entre a simpleza e a obviedade, cobra especial relevancia polo acto que acolleu o hemiciclo do Pazo do Hórreo. O lexislativo galego celebraba o seu triséximo aniversario cun pleno solemne con catro discursos, os dos voceiros de PP, PSdeG e BNG e o da presidenta da Cámara, Pilar Rojo. E todos, especialmente os representantes dos partidos, falaron de política.

Cunha tribuna de convidados ateigada de autoridades presentes e pasadas -entre elas, os ex presidentes da Xunta Fernando González Laxe e Emilio Pérez Touriño e os que foran xefes do lexislativo, Dolores Villarino, Tomás Pérez Vidal e José María García Leira– e na que se percibía a clamorosa ausencia do Valedor do Pobo, Benigno López, o primeiro en pasar polo atril foi o voceiro do Bloque, Carlos Aymerich. Non elixiu o nacionalista un ton de efeméride para un discurso que, se cadra, tivo un aquel de intervención de política xeral condensada no tempo, cuns destinatarios que estaban dentro e fóra do Parlamento.

Nunha intervención que comezou cunha lembranza aos deputados nacionalistas expulsados do Parlamento en 1982, Aymerich enmarcou a conmemoración no “compromiso de seguir a traballar pola liberdade desta vella nación, para reclamar os plenos dereitos políticos para Galiza” e tamén nunha reflexión máis ampla sobre o concepto de “democracia”, cuestionado agora, na súa opinión, polos gobernos dos chamados “tecnócratas”. O ton e contido do discurso de Aymerich non gustou, en xeral, nas bancadas populares, nas que o ruxe ruxe medrou, por exemplo, cando o voceiro do BNG lamentou que a defensa da identidade galega lle “proa” a”un Valedor que non está á altura do pobo que o sustenta e cuxos intereses promete defender”.

Aínda que en menor medida, tamén incomodou no grupo que sustenta ao Goberno e nas bancadas azuis do Goberno mesmo -nas que non sentaba a conselleira de Facenda, Marta Fernández Currás-, o discurso do voceiro do PSdeG.

Advertisement

O Goberno galego amosa os seus petos

Fonte: Xunta de Galicia

Transparencia. En tempos de convulsión económica e desconfianza na dada en chamar “clase política”, especialmente naquela con responsabilidades de mando, o acceso á información sobre os gobernos e os gobernantes adoita ser unha das principais reivindicacións. A Xunta comezou a facer os deberes neste ámbito no ano 2006. Daquela, o Executivo bipartito sacaba adiante a Lei de Transparencia, un texto que permitiu, entre outros aspectos referentes ao funcionamento da Administración, coñecer o soldo exacto do presidente, dos conselleiros e dos altos cargos. Malia ser un significativo avance nun escenario de forte opacidade, aquel proxecto -duramente descualificado polo PPdeG dende a oposición- deixou fóra aspectos relevantes, como regular a publicidade do patrimonio das persoas que compoñen o Goberno.

En plena treboada económico-financeira e quizais impulsado polo influxo de movementos como o 15M, o Executivo galego vén de completar ese movemento de transparencia, publicando no Diario Oficial de Galicia o patrimonio do presidente e dos conselleiros na mesma xornada en que, segundo o anunciado, se farán públicas as declaracións de bens dos membros do Parlamento. Ambas decisións chegan despois de que o Goberno central e as Cortes Xerais decidisen amosar o patrimonio dos seus integrantes. Aínda que no caso galego diversas voces da oposición parlamentaria se amosaban convencidas de que o PP accedería a publicar os bens dos deputados pero non os do Goberno, finalmente esta publicación existe e, dende hoxe, as cifras son públicas.

Aínda que cun grao de detalle non excesivamente alto, os galegos xa poden saber, por exemplo, que o conselleiro de Industria, Javier Guerra, é de lonxe o membro do Goberno cunhas contas máis saneadas

Carracedo, eminencia e humildade fronte á torpeza

O presidente entrégalle a Medalla de Galicia a Carracedo / XUNTA

A tarde do pasado 25 de xullo chovía sobre a Cidade da Cultura. O inacabado complexo, con complexo de Escorial, estreábase como escenario da entrega das Medallas de Galicia, a máis alta distinción do Goberno galego. Desta volta, era difícil que a Xunta acertase máis de cheo á hora de conceder o galardón. Os premiados eran o Instituto da Lingua Galega e o científico Ángel Carracedo, eminencia mundial e experto en xenética que calquera país normal -no sentido máis amplo do termo- situaría como referencia para os seus cidadáns. Pola súa valía, pola súa capacidade de traballo e pola súa humildade.

Naquel acto do Gaiás o eminente e humildísimo Carracedo empregou parte do seu discurso de agradecemento para reivindicar, dende a discreción que o caracteriza, pero para reivindicar. Ante a plana maior da política e da sociedade galega e tamén diante de representantes do Goberno central expuña as necesidades que os investigadores teñen para seguir co seu labor nos máis diversos ámbitos. Á Xunta demandáballe “un esforzo” para que a ciencia non fose máis damnificada pola crise. Ao Goberno central, comezar a saldar a “débeda histórica” no que a equipamentos e infraestruturas científicas se refire: “Os galegos producimos, proporcionalmente, máis do que recibimos”, resumía.

As verbas de Carradedo ao pé dos carísimos edificios deseñados por Peter Eisenman véñense de revelar como unha triste premonición.

‘Adianto técnico’ e técnicas de adianto

Feijóo, con Rueda nunha sesión de control / XOÁN CRESPO/XUNTA

Cada un fala dos adiantos electorais segundo lle vai neles. Algúns dos máis veteranos nas filas do PPdeG aínda lembran como tragaron de mala gana co anticipo dos comicios autonómicos de 2005, previstos para outubro daquel ano e  cuxa celebración forzaron en xuño “os de Madrid -en referencia á dirección estatal dos conservadores-“. Ao Goberno de Manuel Fraga, escaldado polo Prestige, a guerra de Iraq e a vitoria de Zapatero, quedáronlle no caixón varios proxectos de investimento, unha nova chuvia fina que podía cimentar unha nova maioría absoluta. Pero non lle deu tempo e as urnas deron lugar ao bipartito. De adiantos saben tamén no PSdeG. No verán de 2008, de Madrid -aínda que con voz galega, a de José Blanco– chegaron tamén recomendacións de adianto. O consello que recibíu Emilio Pérez Touriño era claro: se os galegos votaban no outono, repetiría como presidente dun novo bipartito, se votaban na primavera -cando correspondía- marcharía para a casa, como finalmente aconteceu.

Nestes días a política galega cheira de novo a adianto electoral. Aínda que o ruxe ruxe non é novo -existe dende hai un bo número de meses-, a confirmación da vitoria do PP nas xerais situouno en primeira liña da actualidade e os principais responsables dos populares galegos e da Xunta non contribúen precisamente a empequenecer as especulacións. Menos de vinte e catro horas despois do triunfo de Mariano Rajoy, o presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, aseguraba que o PPdeG viña de “recibir dos cidadáns” o “mandato de seguir gobernando con rigor, valentía e tendo como obxectivo os intereses xerais”, pero evitaba afirmar con rotundidade que as eleccións serán cando toca, isto é, en marzo de 2013.