A Xunta agarda que o coche de Baltar “chegue a bo destino”

Guerra (terceiro pola dereita), na presentación do proxecto/XUNTA

Vinte e tres de marzo de 2011. A menos de dous meses das eleccións municipais, o conselleiro de Industria, Javier Guerra, comparece ante os medios compartindo mesa co presidente da Deputación de Ourense, José Luis Baltar, o delegado da Xunta na provincia, Rogelio Martínez, e varios altos executivos da compañía británica Xero.  En plena poxa de promesas electorais, o Goberno galego compracíase en anunciar un “firme compromiso”: achegaría “apoios públicos por case 11 millóns de euros” para que unha factoría de vehículos eléctricos se instalase na zona, nomeadamente no Concello de Melón. O investimento total na fábrica sería de 26 millóns e traduciríase en máis de 1.000 postos de traballo. Oito meses despois, a actitude do Executivo galego mudou notablemente e limítase a desexarlle un “bo destino” ao proxecto.

Esta é, precisamente, a resposta que o departamento de Guerra lle vén de dar a senllas preguntas parlamentarias que, presentadas por PSdeG e BNG, cuestionaban a Xunta sobre a instalación da factoría e as axudas económicas que recibirá Xero. En dous textos idénticos, Industria asegúralle a socialistas e nacionalistas que, “como é habitual nestes casos”, a consellería se limitou a “facer públicas as previsións de axudas públicas” que podería recibir o proxecto, sen maiores implicacións adicionais.

Advertisement

Poucos coñecen xa o ‘campión’

“Case nos pelexábamos por levar os seus asuntos”. Quen fala é un empregado dunha xestoría luguesa. En pleno rebumbio a conta da Operación Campeón, lembra cun punto de nostalxia os nada afastados tempos nos que o empresario Jorge Dorribo chegaba “perfectamente peinado, coas súas gafas de marca e os seus zapatos caros” á oficina na que el traballaba. A visita de Dorribo significaba facer unha paréntese entre os asuntos habituais para, por exemplo, realizar algún trámite vinculado a un vehículo de alta gama ou informarse sobre produtos financeiros para mellorar as condicións dos traballadores de Laboratorios Nupel.

O relato deste administrativo -quen se esforza en subliñar que “todo” o que alí tramitaba Dorribo era “perfectamente legal”-, igual que o doutros empregados das empresas coas que tiña contacto habitual pode ser un bo resumo do papel social que chegou a adquirir na cidade de Lugo o agora considerado presunto líder dunha suposta trama para lograr axudas económicas das diferentes Administracións por vías alleas á lei. En apenas unha década o empresario que despegara grazas á creación dun produto para o coidado de tecidos de pel construía un emporio empresarial con base na cidade da Muralla. A medida que os seus negocios medraban, medraba tamén a súa presenza en círculos económicos e políticos. Así, a finais da pasada década era difícil que Dorribo non estivese presente na práctica totalidade de acontecementos de relevancia, compartindo charlas, mesa e mantel con empresarios, executivos, banqueiros e tamén con políticos de todo signo.