Albor e Laxe, no debate da ‘censura’ de 1987/PARLAMENTO DE GALICIA
En tempos convulsos de crise económica e cuestionamento da política institucional os parlamentos son obxectivo dun bo número de críticas. As remuneracións dos seus membros ou a representatividade que ostentan os deputados e deputadas chegan a ser cuestionadas. Se ben a cuestión económica responde a diversas variables que mesmo se están a comezar a axustar, no caso do Parlamento de Galicia o asunto da representatividade está condicionado na presente lexislatura por unha variable fundamental: os cambios de deputados motivados en case todos os casos por movementos internos das formacións políticas. Estes trocos, tal e como temos detallado xa no Asento 76, deron lugar a que case un terzo dos parlamentarios, un total de 24, non fosen directamente elixidos polos cidadáns. Se ben esta cifra é avultada en si mesma resulta máis significativa ao comparala coas sete lexislaturas anteriores, xa que nunca se producira tal número de cambios, máis aínda tendo en conta que o actual período lexislativo aínda non rematou.
Unha ollada aos arquivos parlamentarios permite concluír que, en toda a historia autonómica, os escanos do Parlamento mudaron de inquilinos en 104 ocasións por motivos diversos, dando lugar a unha media de 13 corrementos de lista por lexislatura. Así e todo, un simple gráfico amosa ás claras que é o actual mandato, o que comezou en 2009 e que tería que rematar en 2013 -unha data, esta última, que cada vez semella máis improbable-, o que sobe notablemente a media:
Fonte: Servizo de Documentación do Parlamento
Cómpre remontarse á cuarta lexislatura, a que transcorreu entre 1993 e 1997, para atopar o segundo volume de cambios máis alto. Naquel primeiro Parlamento con só tres grupos -estreábase a barreira do 5% para ter representación na Cámara- cubríranse 16 vacantes durante os catro anos. Entre os motivos das variacións estiveron, entre outros, a vitoria do PP nas eleccións xerais de 1996, a cal motivou, por exemplo, a marcha de José Manuel Romay Beccaría para ser ministro de Sanidade e a súa substitución como deputado. Non en van, nas filas populares producíranse 10 mudanzas, fronte a catro do PSdeG e dúas do BNG.
Unhas cifras semellantes en canto a trocos presentáronas tamén a lexislatura que transcorreu entre 1997 e 2001, na que marcharon 11 deputados do PP, un nacionalista e un socialista, e a derradeira con Manuel Fraga como presidente da Xunta, durante a cal os populares realizaron sete modificacións no seu grupo, o Bloque tres e os socialistas, catro. Eses 14 cambios da lexislatura de 2001 a 2005 foron os mesmos que os producidos no convulso Parlamento que tivo o país entre 1985 e 1989, co cambio de deputados de Coalición Popular a Coalición Galega (CG) e a posterior moción de censura -unha instantánea daquel debate ilustra este artigo-, xermolo do tripartito presidido en 1987 polo socialista Fernando González Laxe e apoiado por PSdeG, CG e Partido Nacionalista Galego.
Na banda inferior no que a mudanzas na composición de grupos parlamentarios se refire atópanse a primeira lexislatura, con só seis cambios -tres de UCD e tres do PSdeG-, a terceira, con oito trocos, e a sétima, a do goberno bipartito de PSdeG e BNG, cando o grupo que máis cambiou foi o Bloque -decidiu que os seus catro conselleiros non fosen deputados-, seguido polo PP, con tres, e polos socialistas, con só dous. De calquera xeito, ningunha das lexislaturas anteriores se achegou, nin de lonxe, á actual, na que se producirá polo menos un cambio máis, nas filas do PSdeG. Con todo, os populares encabezan, con 18, as mudanzas na súa composición, ata o punto de que, se nos seus parlamentarios da provincia da Coruña se produce unha baixa máis, terá que entrar un suplente no Pazo do Hórreo.
Asento 76 
Deixar unha resposta